Enkele zuchten, een lach en een traan

23/09/2020

Zucht. De coronacijfers gaan weer de hoogte in. Die zucht werd op veel plaatsen gehoord deze zomer. We hoopten op een adempauze, maar het bleef spannend. Ook in De Ark dansen we op de slappe koord, heen en weer tussen strenge maatregelen en versoepelingen. Op dit moment is iedereen nog gezond. Langzaam hebben we onze normale bezigheden weer opgepakt: dagbesteding, hobby’s, kleine uitstapjes, … We weten intussen hoe we dat dat veilig moeten doen. Bij elke stap die we zetten denken we goed na. We zijn blij dat het leven er weer ietsje normaler uitziet. Maar toch zuchten we soms nog. Want we missen nog steeds onze vrienden, onze Arkaffees, de ongedwongen contacten die zo’n deugd doen. We leven allemaal met de handrem op.

Naast de zuchten deelden we ook een lach en een traan. De lach was voor Janita en Geert, die in De Ark wonen en op 14 augustus in het huwelijksbootje stapten. Het feest was niet zoals ze zich gewenst hadden, maar we maakten er het beste van. De woonkamer hing vol kleurige slingers, er was lekker eten, een speelse zoektocht naar cadeautjes en ’s avonds werd er gedanst.

De traan was voor Paula en Marja, twee inwonende vrijwilligers die einde augustus vertrokken uit De Ark. Meer dan een jaar zaten ze met ons aan tafel, in de zetel, op het terras voor de deur, … Ze deelden ons leven en maakten nieuwe vrienden. Tot het tijd was om te vertrekken. Paula gaat in Duitsland studeren en Marja trekt de wijde wereld in, misschien wel tot in Japan. We hielden ter afscheid een kubb-toernooi: Duitsland tegen Japan.

Maar of het nu een lach is of een traan: één ding doen we altijd in De Ark. We vertellen elkaar op zulke momenten hoe kostbaar we elkaar vinden. Aan Geert en Janita schonken we onze wensen in de vorm van een kroket-muur. Als Nederlanders weten ze immers hoe ze kroketten uit de muur moeten halen. Aan Marja en Paula vertelden we één voor één hoe we hen zouden missen. Het duurde een tijdje, want de kring van huisgenoten en assistenten was groot. Toch mocht iedereen iets zeggen, ook als de woorden haperend kwamen. Maar Geert stelde eerlijk vast: “Dat duurt hier lang… Maar als we dat nu niet deden, dan konden we niet zeggen dat we hen graag zien.”

En dus slaakten we nog een diepe zucht. Van dankbaarheid.

Onderwerpen